Ironman 70.3 Zell am See-Kaprun
28-08-2022
Wat een evenement, en wat een mooie race hebben wij allemaal gehad! Hieronder vinden jullie de race verslagen per teamlid. Want iedereen heeft de race op zijn of haar manier ervaren. Wat een geweldige dag was dit!
English here
Raceverslag: Marion
“Live to inspire, and one day people will say, because of you, I didn’t give up”
(English below)
Zo daar stond ik dan, lichtelijk nerveus maar ook gewoon heel erg veel zin om het water in te gaan.
Bij de zwem start was het druk en had ik even nodig om een goed plekje te vinden maar daarna kwam ik lekker in mijn flow en heb ik eigenlijk gewoon lekker gezwommen.
Het fietsen was het eerste stuk gewoon gaaf, precies gedaan wat ik met de trainer jakekeast_tri had afgesproken. En toen starte de klim…..14km alleen maar omhoog
. Ik ben geen klimmer en dat wist ik, een rustige hartslag aangehouden en blijven trappen. Ik had mega veel zin in de afdaling, maar helaas was de weg wel echt heel glad door de regen en heb ik mij moeten inhouden voor de veiligheid (bummer).
Bij 70km had ik even een dipje en heb ik gezworen om alleen nog maar sprint afstanden te gaan doen. Bij 85km was dat voorbij haha.
Toen door naar het lopen. Dat ging de laatste tijd niet top en ik was voorbereid op mega veel afzien. Ik had het zo slecht gemaakt in mijn hoofd dat het eigenlijk gewoon wel mee viel. Van 8km tot 15km heb ik een dipje gehad (en daar kwam de motivator van @nicolientip & @nadinjaschonewille goed van pas) maar vanaf 15km kon ik niet meer stoppen met lachen
want ik wist, nu ga ik gewoon die finish halen! Op 18km begon mijn hoofd wel al (te) warm te worden ondanks de regen. Een voorteken dat een aanval op komst is. Blijven koelen en binnen een uur na de finish de eerste spuit toch wel moeten zetten.
Die finish was gewoon mega vet! Mij super lieve broer en vriendinnen (Robert Vörgers Wietske BogaertsAranka Berends) stonden daar gewoon allemaal te wachten om mij op te vangen. Memories om nooit te vergeten!
oh en side note; gewoon onder de 7 uur, 6:59
De support onderweg was ook mega! Allemaal lieve mensen die gewoon waren gekomen om ons aan te moedigen! En elkaar als teamleden tegen komen onderweg geeft je vleugels!
~Cursed with pain, still I thrive~
Chronisch Clusterpatient maar bovenal nu een Ironman 70.3 Finisher
Raceverslag: Wietske
04-09-2022
Precies één week geleden stonden we aan de start van een halve triathlon het fantastische zell am See.
Precies vier jaar daarvoor stond ik er ook, helaas werd het toen een zwem – loop vanwege sneeuw op het fiets parcours.. Nu zag het er even naar uit dat het weer wederom roet in het eten zou gooien vanwege regen en een aardverschuiving, die over het fietsparcours was gegaan. Gelukkig werd dit snel en goed opgelost door de organisatie. Top!
Zo’n zes weken voor de start had ik een blessure aan m’n schouder opgelopen tijdens een trailrun in Zwitserland, dus mijn voorbereiding was ronduit slecht. Maar met aangepaste verwachtingen ging ik het toch proberen.
Nog even een lastig momentje toen ik vlak voor de start m’n badmuts kapot trok… 1,9 zwemmen zonder muts zag ik niet echt zitten. Maar ook dit was redelijk snel opgelost. Topp!
Zwemmen ging okay. Een paar honderd meter voor het eind was het even spannend omdat m’n arm alle kracht verloren had. Maar de uitgang was al in zicht…
Fietsen was fantastisch! Alsof je door een sprookje mag fietsen. Afdeling was niet m’n sterkste punt, daar voelde ik m’n schouder behoorlijk goed en vanwege regen was ik wat onzeker. Maar verder 90 KM genießen mit einem großen G!
Lopen is nooit m’n sterkste punt geweest.. Het begon zeer zwaar, ik was ook al behoorlijk leeg na het fietsen. Maar eigenlijk ging het steeds wat wat beter.
En ook de vele lieve en leuke mensen in de wedstrijd en aan de kant maakte het een heel stuk aangenamer.
Maar eigenlijk is bovenstaande bijzaak en was ons doel meer aandacht te vragen voor cluster hoofdpijn én laten zien wat iemand met deze hoofdpijn kan.
Marion Vörgers heeft ongelooflijk hard gewerkt en dat werd fantastisch beloond!
Ik ben echt super trots op haar!
De laatste dagen voor de wedstrijd hebben we als team gewerkt om zo goed mogelijk aan de start te staan, en ook daar ben ik trots op! Robert Vörgers Aranka Berends
Iedereen die geholpen heeft en ons gesteund heeft wil ik dan ook heel erg bedanken. Onvergetelijke wedstrijd.
Raceverslag: Robert
Daar stond ik dan, Marion Vörgers & Wietske Bogaerts kwijt geraakt in de chaos van de after race tasjes debacle.
Tijd gekozen van 45+ minuten voor het zwemmen.
Lichtelijk spanning over waar Marion was en voor de wedstrijd maar mezelf tot rust gekregen en de focus op de race.
Eerst maar het stuk zwemmen en dan verder zien, dat lukte het zwemmen ging vrij soepel en ik was binnen een schappelijke tijd het water uit.
Oké focus weer pakken en naar de tas, gauw omkleden en de fiets op.
Marion en de rest waren al weg dat is een goed teken. Aranka Berends
Het fietsen was echt super, direct vol gas op de pedalen en redelijk de vaart erin.
Toen de bocht om richting de klim.
Daar zag ik in eens een fiets tegen de vangrails aan staan.
Langs fietsend zag ik iemand beneden liggen in de rivierbedding die kennelijk toch de bocht niet had kunnen redden.
Een kleine reminder dat het ook mis kan gaan.
Toen de klim met goed vertrouwen op gewoon blijven trappen.
Denken aan de afdaling, what goes up must come down.
Alles qua fietsen ging wel goed.
Toen begon het zwaarste het hardlopen, de eerste paar kilometer gingen nog wel redelijk.
Maar toen begon alles zeer te doen het afzien kon echt beginnen.
Een beetje maagkrampen waar ik niet doorheen kon lopen.
De tweede ronde gauw de dixie in voor een nodig plasje.
Maar de laatste kilometer toch nog “hardlopen” omdat ik wel met strijd wou finishen.
De benen waren goed kapot bij de finish maar het was het waard!
Toen wachten totdat Marion over de finish zou komen!
En daar kwam ze de trots deed de zere benen vergeten “we hebben het gehaald”
Raceverslag: Aranka
IronMan 70.3 Zell am See Kaprun, mijn eerste halve met een bijzonder randje.
Zondag 28 augustus was het eindelijk zo ver: de race waar ik al maanden naar uit keek. Mijn eerste halve triatlon, en heel bijzonder om deze samen te doen met Wietske Bogaerts, Robert Vörgers en vooral Marion Vörgers.
Het feit we met Marion alle vier zenuwachtig in het start vak stonden voor de zwem start, is voor haar als cluster patiënt verre van vanzelfsprekend.
In zekere zin gaf dit ook rust, we mogen gaan genieten van de wedstrijd!
En dat heb ik zeker gedaan.
Na een voor mij goed zwemonderdeel waarin ik geen paniek heb gehad en ontspannen heb kunnen zwemmen, was het dringen geblazen naar en in de wissel zone. Na in de rij te staan om de fiets op te kunnen, begon voor mij het leukste onderdeel.
Wat heb ik genoten tijdens het fietsen! Zoveel supporters langs de kant, naar de meesten heb ik wel even gezwaaid Toch werd ik ook wat onzeker omdat ik zoveel mensen inhaalde. Doe ik iets verkeerd? Nee, helaas heb ik daarom toch wel wat laten liggen met fietsen. Van de regen had ik alleen maar voordeel, heerlijk bochtjes rijden!
Redelijk fris mocht ik lopen, dit ging prima maar durfde niet te versnellen omdat ik nog nooit een halve marathon had gelopen.
Halverwege werd ik toch wel zenuwachtig, Wietske en Robert had ik gezien, maar Marion nog niet. Gelukkig kwam ik haar uiteindelijk tegen, super! Nu kon ik met een goed gevoel gaan finishen.
Na de afgelopen twee jaar op sportief vlak meerdere dipjes te hebben gehad, voelde het voor mij ook alsof ik mijn eigen ‘Beast’ had verslagen. Genoeg verbeterpunten, maar dankbaar dat mijn lichaam dit kan en nog tot meer in staat is.
Maar, het aller mooiste moment was toch wel om bij de finish samen met Robert en Wietske te wachten op Marion en haar samen binnen te halen!! Mega trots op haar doorzettingsvermogen en veerkracht.
Let’s beat this beast called Clusterheadache!
Team Beat the Beast 